Jeff Beck

Het prototype van een anti-ster. Misschien is dat wel de beste omschrijving voor Jeff Beck. Dikwijls op één lijn geplaatst met tijdgenoten als Jimi Hendrix, Eric Clapton en Jimmy Page, is de Britse gitaarvirtuoos er nooit in geslaagd de populariteit van genoemde collega’s te evenaren. Maar zijn baanbrekende snarenspel maakt hem tot een van de invloedrijkste rockgitaristen aller tijden.

Geboren in 1944 in Wallington, Groot Londen, start Beck begin jaren zestig zijn muzikale loopbaan als sessiegitarist, nadat hij op jeugdige leeftijd al eigenhandig gitaren in elkaar heeft geknutseld.

Voorjaar 1965 vervangt hij Clapton in The Yardbirds en speelt vervolgens mee op een aantal van hun belangrijkste hits. Daarop introduceert Beck grensverleggende gitaartechnieken als distortion en feedback, die later in de rock gemeengoed worden. Even speelt hij in The Yardbirds nog samen met Page, maar interne spanningen en gezondheidsproblemen leiden najaar 1966 tot zijn vertrek.

Manager/producer Mickie Most probeert daarna een popster van hem te maken. Met ‘Hi Ho Silver Lining’ scoort Beck in 1967 zijn grootste solohit. Zelf heeft de gitarist meer oren naar het spelen van bluesrock. Hij vormt met onder meer Rod Stewart als zanger en bassist Ronnie Wood The Jeff Beck Group. Hun eerste album Truth uit 1968 geldt als blauwdruk voor de harde rock waarmee een band als Led Zeppelin later hoogtij viert. Na een tweede album valt de groep uiteen vlak voor een reeds aangekondigd optreden op het Woodstock Festival.

Begin jaren zeventig herrijst The Jeff Beck Group in een compleet andere samenstelling, met nu meer de nadruk op genres als soul, jazz en funk. Stevie Wonder schrijft speciaal voor Beck ‘Superstition’, maar op aanraden van zijn manager neemt de soulster het nummer uiteindelijk zelf op. Wel is het te horen op het enige studioalbum van het trio dat Beck in 1972 heeft gevormd met bassist Tim Bogert en drummer Carmine Appice.

In 1975 verschijnt, nu onder eigen naam, het album Blow By Blow, alom beschouwd als een meesterwerk. Opgenomen met producer George Martin, bevat de plaat een instrumentale mix van jazz en funk die ook commercieel hoge ogen gooit.

Daarna gaat Beck met muzikanten als Jan Hammer en Narada Michael Walden verder op verkenning uit in het grensgebied tussen rock, funk en jazz.

In de jaren tachtig wordt het langzamerhand stiller rond de Britse gitarist, hoewel hij geregeld als gastmuzikant opduikt, onder meer op platen van Tina Turner, Mick Jagger en Malcolm McLaren. Zijn verminderde muzikale productiviteit is vooral te wijten aan de oorsuizingen die hij heeft overgehouden aan het bestaan als muzikant. 

In 1985 scoort Beck een singlehit met oud maatje Rod Stewart, wanneer hun versie van Curtis Mayfields ‘People Get Ready’ de Amerikaanse hitlijsten haalt.

Slechts één album onder eigen naam verschijnt er van Beck in het laatste decennium van de 20e eeuw. Nieuwe ontwikkelingen in de elektronica en dance zijn hem niet ontgaan.

Dat geldt ook voor de toenemende populariteit van ‘wereldmuziek’ in het nieuwe millennium getuige zijn versie van ‘Nadia’, een compositie van de Brits-Aziatische muzikant/producer Nitin Sawhney, waarin Beck met zijn gitaar Indiase zangpartijen nabootst.

Opvallende samenwerkingen zijn er verder nog met The White Stripes, American Idol-winnares Kelly Clarkson en klassiek violist Nigel Kennedy.