Irene Cara

Irene Cara werd in 1959 geboren als Irene Cara Escalera in de New Yorkse wijk The Bronx. Ze was de jongste in een gezin van vijf kinderen en haar ouders waren van Puerto Ricaanse en Cubaanse afkomst. Al op jonge leeftijd leerde ze pianospelen, dansen en acteren. Als jong meisje deed ze in 1967 mee aan de televisietalentenjacht The Original Amateur Hour en in 1970 speelde ze de rol van Lillie Mae in de Broadwaymusical The Me Nobody Knows. Rond deze tijd verscheen ook haar eerste album Esta Es Irene, dat vol staat met Spaanstalige liedjes. Niet veel later kreeg Irene samen met een paar andere kinderen een vaste rol als zangeres in het educatieve kinderprogramma The Electric Company.

In 1975 kreeg Irene haar eerste grote filmrol als Angela in Aaron Loves Angela en een jaar later speelde ze de hoofdrol in Sparkle, een film die gebaseerd was op het leven van Diana Ross. Haar definitieve doorbraak kwam in 1980 dankzij de film Fame. Daarin speelde ze de rol van Coco Hernandez, een van de studenten op de hogeschool voor podiumkunsten in New York. De film en zijn soundtrack werden een groot succes in Amerika. Het door haar gezongen titelnummer Fame werd haar eerste hit in de Billboard Hot 100 en bereikte de vierde plaats. Kort daarna werd de opvolger Out Here On My Own, eveneens van de soundtrack van Fame, ook een hit. Beide nummers werden genomineerd voor de Oscar voor beste originele filmlied en Fame wist die nominatie ook te verzilveren.

In Nederland werd Fame aanvankelijk geen hit, maar dat veranderde in 1983. Op 7 januari van dat jaar zond de VARA de eerste aflevering uit van de televisieserie Fame. Dat was een spin-off van de bioscoopfilm waar Irene zelf niet in meespeelde. De rol van Coco werd nu gespeeld door Erica Gimpel. Erica's uitvoering van Fame was te horen als intromuziek van de televisieserie, maar de oorspronkelijke versie van Irene Cara werd op single uitgebracht. Op 29 januari 1983 maakte Irene Cara haar debuut in de Nederlandse Top 40 en drie weken later stond ze al op nummer 1.

Een paar weken nadat Fame de Top 40 verlaten had, scoorde Irene Cara al haar tweede Top 40-hit. Dat was Flashdance ...What A Feeling. Ook dit nummer was afkomstig uit een film: Flashdance. In deze film speelde ze zelf niet mee, maar ze zong wel de door Giorgio Moroder geproduceerde titelsong. In Nederland kwam ze met dit nummer niet hoger dan de 13e plaats, maar in eigen land scoorde ze haar eerste en enige nummer 1-hit. Flashdance ...What A Feeling won bovendien de Oscar voor beste filmlied en deze keer mocht Irene ook mee het podium op om in de overwinning te delen. Aan Fame had ze namelijk niet zelf meegeschreven, maar bij Flashdance was ze medeverantwoordelijk voor de songtekst. Naast de Oscar won ze voor Flashdance ook nog een Golden Globe en twee Grammy's.

Na Fame en Flashdance scoorde Irene geen Top 40-hits meer. In 1983 stond ze nog wel met vier andere nummers in de Amerikaanse Billboard Hot 100, waaronder de top 10-hit Breakdance. Daarna was haar hitsucces in eigen land ook voorbij. In de jaren 80 en 90 speelde ze nog in verschillende minder bekende films en sprak ze stemmen in voor tekenfilms. Daarnaast was ze nog te horen op verschillende soundtracks. In 1999 vormde ze haar eigen begeleidingsgroep Hot Caramel, die volledig bestond uit vrouwen. Daarmee heeft ze nog jarenlang opgetreden. In 2011 bracht ze met hen haar laatste album uit: de dubbel-cd Irene Cara Presents Hot Caramel.

Op 25 november 2022 overleed Irene aan de gevolgen van atheromatose en complicaties die te maken hebben met een te hoge bloeddruk. Ze was 63 jaar.