All-4-One

Omschreven als een multiculti-versie van Boyz II Men, lijkt All-4-One in eerste instantie het succes van die boyband te evenaren. Eind 1994 scoort het viertal uit Los Angeles een wereldhit met het oorspronkelijk als countrynummer bedoelde I Swear. De toekomst ziet er veelbelovend uit, maar wanneer All-4-One enigszins blijft hangen in het stramien van zoetgevooisde, romantische r&b-ballads, verdwijnt de groep langzamerhand naar de achtergrond.

Geen enkel All-4-One-lid heeft zangles gehad. Zingen leren Tony Borowiak, Alfred Nevarez, Jamie Jones en Delious Kennedy dan ook vooral in de kerk. Nevarez en Borowiak zijn schoolvrienden die bij het inzingen van jingles voor een radiostation Jones ontmoeten. De drie besluiten een groep te starten, gaan op zoek naar een vierde man en vinden Kennedy bij een karaokecompetitie.

Eind 1993 doet het viertal als All-4-One auditie bij een lokaal label in Los Angeles. De baas is onder de indruk van hun a capella versie van So Much In Love, een oud succes van The Tymes, en neemt de groep onder contract. So Much In Love is ook hun eerste single die, nadat hij lokaal al airplay heeft gekregen, begin 1994 wordt opgepikt door Atlantic Records om vervolgens door te stoten naar de vijfde plaats in de Billboard Hot 100.

Sterproducer David Foster is betrokken bij het debuutalbum dat in het voorjaar verschijnt en met I Swear nieuw hitsucces oplevert. Het nummer, in de jaren 80 geschreven door het vooral in de countrywereld actieve songschrijversduo Gary Baker en Frank J. Myers, is datzelfde jaar een grote hit voor country-artiest John Michael Montgomery.  

De versie van All-4-One staat in Amerika maar liefst elf weken bovenaan de hitlijsten. Hoge noteringen haalt de single eveneens in onder meer het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Nederland, waar I Swear in het najaar de nummer 1-positie bereikt.

Nadat het viertal onderscheiden is met een Grammy Award, verschijnt zomer 1995 een nieuw album dat nogal een kopie is van de voorganger en slechts één Amerikaanse hitsingle oplevert. All-4-One weet daarna alleen nog met hun bijdrage aan de soundtrack van de Disney-animatiefilm The Hunchback Of Notre Dame de Amerikaanse hitparade te halen.  

Tussen hun label/management en Atlantic komt het eind jaren 90 tot een breuk, waardoor de groep naar de achtergrond verdwijnt.

Bij kleine labels blijft na de eeuwwisseling nieuw materiaal uitkomen, ook al omdat het viertal in met name Zuidoost-Azië over een trouwe fanschare beschikt.