Rod Stewart

Nadat hij met verschillende bandjes een aantal jaren had opgetreden, sloot hij zich in 1967 aan bij The Jeff Beck Group. Hier begon zijn bekendheid toe te nemen. In 1969 stapt hij samen met Ron Wood uit de groep om zich bij The Faces te voegen.
Naast The Faces is Rod Stewart ook druk solo bezig.  Zo komen er in 1969 en 1970 albums uit van de groep, maar ook van hem als soloartiest.
 

Zijn internationale doorbraak komt met het album Every Picture Tells A Story en dan voornamelijk door het nummer Maggie May. Het nummer kwam in de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk gelijktijdig op nummer 1 en dat is iets wat in de geschiedenis van de popmuziek nog niet eerder was voorgekomen. Het album is ook opgenomen in de Rock & Roll Hall Of Fame vanwege de vele invloeden en veranderingen die het album teweeg heeft gebracht in de 20e eeuw.

Na heel veel succes, vooral ook als liveband, gaan The Faces in 1974 uit elkaar.  In datzelfde jaar verhuist Rod naar Los Angeles en brengt hij bij zijn nieuwe platenmaatschappij het album Atlantic Crossing uit. Rod Stewarts populariteit was ongekend, maar helaas volgde daarna, volgens de muziekpers, niet zijn creatiefste periode.

Bij Warner Bros tekende hij een mooi contract, waarmee hij alle rechten op zijn songs hield. Hierna scoorde hij grote hits als Sailing (1975), Toninght’s The Night (1976) en Hot Legs (1977) en zijn monsterhit met Do Ya Think I’m Sexy? (1978). Die laatste zou hem geen stuiver opleveren, want alle rechten werden geschonken aan het kinderfonds Unicef.

In 1982 kwam hij met het dubbele livealbum Absolutely Live. Hij werkte daarop samen met Tina Turner. Door de tour die daaruit volgde en het album kreeg de carrière van Tina Turner weer een boost. Zij zijn altijd vrienden gebleven. Na een aantal albums te hebben uitgebracht in de jaren 80 komt hij in 1989 met de vierdelige verzamelaar Storyteller.

In 1993 zingt hij samen met Bryan Adams en Sting de hit All For Love, afkomstig van de film The Three Musketeers. In 1994 gaf hij een gratis concert op het strand van Copacabana. Er kwamen meer dan 3,5 miljoen bezoekers op af, wat een vermelding in het Guinness Book of Records opleverde.

In 2002 komt hij met het album It Had To Be You: The Great American Songbook, dat bestaat uit een verzameling van oude klassiekers uit de jaren ‘20 en ‘30 van o.a. Nat King Cole. Dit album zorgde ervoor dat hij weer terugkwam in de albumlijsten.  Het zou uiteindelijk het eerste album uit een reeks van vijf worden.

Zijn financieel succesvolste jaar tot nu toe is 2004 met een volledig uitverkochte stadiontournee door de Verenigde Staten en Canada. Voor gemiddeld 22 avonden per maand en dat 8 maanden lang, streek hij één miljoen Amerikaanse dollars per avond op.

In 2006 ontvangt hij uit handen van de Britse Koningin Elizabeth de eretitel Commander of the order of The British Empire (CBE). 
 

In 2011 sluit hij zich aan bij het label van UMG Universal Music Group. Bij deze maatschappij vindt hij zijn creativiteit weer terug. Dat is goed te horen op het album Time uit 2013 en hij scoort daarmee hoog in o.a. het Verenigd Koninkrijk, Australië en Brazilië.
 

Sinds 10 juni 2016 is hij Ridder en staat er Sir voor zijn naam.