De Do Do Do De Da Da Da

De plaat en z'n verhaal (i.e. een vrije vertaling):
Je hebt van die mensen die altijd en overal het hoogste woord hebben.
Die de goede dingen op het juiste moment weten te zeggen.
Nou, zo iemand ben ik dus niet.
Het lukt me bijna nooit om de juiste woorden te vinden.
Het is sowieso één grote chaos in mijn hoofd, maar, als ik alles dan ook nog eens op een rijtje moet zetten, dan wordt het helemaal een bende daarboven.
Net zoals je een ongedekte cheque ook weer terugkrijgt van de bank, zo worden de woorden die op het puntje van mijn tong liggen ook steeds weer automatisch teruggestuurd naar de bankkluis in mijn hoofd.
En daar sta ik dan, met m'n mond vol tanden.
Soms zou ik niets liever willen dan de mooiste volzinnen uitspreken, maar dan wordt m'n mond weer als vanzelf gesmoord en dan zeg ik zomaar wat, iets wat altijd weer verkeerd wordt opgevat.
Ik ben jaloers op dichters, predikanten, politici, mensen die hun positie te danken hebben aan hun woorden.
Alles wat die mensen zeggen is boeiend.
Naar hen wordt in ieder geval altijd met aandacht geluisterd.
Maar hoe anders is dat bij mij.
Ik kom immers nooit verder dan wat gehakkel.
Maar ik heb een oplossing gevonden.
Ik doe niet eens meer m'n best om een volzin te formuleren.
Ik hou me voortaan gewoon bij wat onschuldige woorden die geen mens pijn doen.
Als ik praat, klinkt het net als het gebrabbel van een baby.
Maar ja, zo kan tenminste niemand me betrappen op een leugen.