The House Of The Rising Sun

Columbia DB 7301 [UK], [NL]

MGM K 13264 [US]


Eric Burdon is een jaar of tien als hij voor het eerst The House of the Rising Sun hoort, een traditional folksong opgenomen door o.a. Josh White [Metronome Records B 520] in 1944. De melodie blijft in zijn hoofd hangen, maar de tekst zegt hem niet zoveel. Ashley and Foster [Vocalion 2576] zetten dit liedje in 1934 als eerste op de plaat.

Geboren op 11 mei 1941 als Eric Victor Burdon in Walker, Newcastle upon Tyne, een industriestad ten noordoosten van Engeland, ontwikkelt hij op jeugdige leeftijd interesse in de zwarte Amerikaanse muziek. Een koopvaardijbemanningslid dat beneden de familie van Eric woont, neemt vanuit de Verenigde Staten platen van Perry Como en Frank Sinatra mee. Als Eric Burdon op een zekere dag Bloodshot Eyes van Wynonie Harris [King 4461] uit 1951 hoort, gaat hij zich voor de rhythm and blues-muziek interesseren. Hij vraagt zijn buurman of hij de platen van Chuck Berry, Bo Diddley en Wilbert Harrison terug wil brengen.

Het ligt aanvankelijk niet in de bedoeling om van zijn liefde voor de muziek zijn beroep te maken. Eric Burdon gaat naar het college om decorontwerper, kunst en grafisch tekenen te studeren. Gefrustreerd omdat hij geen werk kan vinden in de televisie- en filmindustrie besluit hij ten slotte als professioneel zanger verder door het leven te gaan.

Alan Price ziet het levenslicht op 19 augustus 1941 in Fairfield in het graafschap Durham in de Engelse regio North East England. Als Alan Price elf is, krijgt hij een ziekte waardoor hij voor bijna een jaar niet naar school kan gaan. Hij besteedt de tijd om op grootmoeders piano te leren spelen. Een vroege interesse voor jazz leidt tot skiffle-muziek welke hem naar de rock-‘n-roll brengt. Rond 1960 is The Alan Price Combo inclusief sologitarist Hilton Valentine, bassist Bryan "Chas" Chandler en drummer John Steel een populaire attractie in de Newcastle-clubs.

Eric Burdon sluit zich in 1962 aan bij een combo, The Pagans genaamd. De bezetting die The House of the Rising Sun gaat opnemen, is nu compleet. Een volksmythe is dat hun publiek de groep "animals" noemt en dat resulteert in de naamsverandering. Eigenlijk zijn Eric Burdon en John Steel randfiguren van een lokale bende geleid door een doorgeflipte veteraan die zichzelf Animal Hog noemt. Hij is een symbool van oproer tegen de jongens en zij lenen zijn naam voor de groep.

The Animals hebben een achterban opgebouwd in Newcastle's club à Gogo en nemen een ep met 4-track op. Ze persten er vijfhonderd exemplaren van, die allemaal hun weg vinden. Platenproducer Mickie Most ziet hen in Newcastle en dringt erop aan dat ze naar Londen moeten verhuizen. Hij biedt hen een baan aan als de openings-act voor Chuck Berry's United Kingdom-tour en als contrapunt van Berry's rock-'n-roll besluiten ze de langzame, bluesy The House of the Rising Sun in hun act op te nemen. Bob Dylan heeft van dit oud volksliedje al een verfijnde versie opgenomen met dubbelzinnige teksten en The Animals gebruiken deze opname als leidraad.

Mickie Most tekent een contract met de groep bij EMI's Columbia-label. Terwijl Chuck Berry in Luton speelt, zetten The Animals hun instrumenten in de trein van British Rail en gaan naar Londen om The House of the Rising Sun in de Kingsway-studio op te nemen. In twee takes staat het liedje op de band. Columbia wil de song aanvankelijk niet op single uitbrengen omdat het langer dan vier minuten duurt. Het is een vloek voor de strak geprogrammeerde radiostations.

Daarom wordt de eerste single-release Baby, Let Me Take You Home gebaseerd op een bluesnummer getiteld Baby, Don't You Tear My Clothes, dat ook wordt opgenomen door Bob Dylan. Als de single de Britse Top 30 haalt, kan Mickie Most platenmaatschappij EMI overtuigen dat de opvolger The House of the Rising Sun moet worden.

De single komt op 25 juni 1964 binnen in de Britse hitparade en klimt in z'n derde week op 9 juli 1964 naar de eerste plaats. Hij staat slechts één week bovenaan. Hierdoor wordt It's Over van Roy Orbison van de eerste plaats verdrongen.

The House of the Rising Sun maakt op 8 augustus 1964 zijn entree als klapper van de week op zestig in de Billboard Hot 100 en strijkt vier weken later op 5 september 1964 op de best verkochte positie neer. Hij staat drie weken aan de top. Hiermee verdringt de single Where Did Our Love Go van The Supremes van de eerste plaats. Het is hun enige nummer 1-hit in zowel Engeland als in de Verenigde Staten.

In Nederland haalt The House of the Rising Sun in de hitlijst van Muziek Parade de vierde plaats. Op de B-kant van deze single staat Talkin' ‘Bout You, een compositie van Ray Charles. De originele uitvoering is terug te vinden op het album Do the Twist! van Ray Charles uit 1960.

De tekst van The House of the Rising Sun, althans delen ervan, gaat volgens sommige bronnen terug tot de 18e eeuw en de melodie zou zijn afgeleid van 18e, of zelfs 17e-eeuwse Engelse folk. Er zijn veel speculaties gedaan met betrekking tot de House of the Rising Sun. Als het nummer wereldfaam krijgt, wil menigeen weten waar het beroemde bouwwerk in New Orleans staat.

Bij opgravingen in Conti Street, midden in het French Quarter, stuiten archeologen op de resten van een tweetal hotels. Het meest recente werd in 1828 gebouwd en brandde af in 1887. Daaronder echter vindt men de restanten van een tweede hotel, bekend als het Rising Sun Hotel. Veertien jaar na de bouw in 1808 ging het in vlammen op.

Intrigerend, zo zeggen de archeologen, is de vondst van enorme hoeveelheden drank en veel potten met make-up. Een vingerwijzing dat het hotel meer geweest moet zijn dan alleen een plaats om te overnachten. In de regel werd gedacht aan een bordeel, waar jonge meisjes uit geldgebrek hun lichaam verkochten. Daarbij komt het team onderzoekers een advertentie uit een lokale krant op het spoor waarin het Rising Sun Hotel zichzelf aanprees met "het beste entertainment en dienstwillig personeel", de gebruikelijke manier om een huis van plezier te omschrijven.

Niet iedereen is overtuigd dat dit het huis uit het liedje is, het kan net zo goed een vrouwengevangenis zijn geweest. Precies in het midden zat een vrij groot rond raam, waar de "rijzende zon" mee bedoeld werd. Voorlopig zal de mythe dus nog wel even voortbestaan.

Na de eerste Amerikaanse tournee realiseert Alan Price zich dat hij vliegangst heeft en verlaat de groep. Hij stelt The Alan Price Set samen, houdt zich op met Bob Dylan en verschijnt in zijn film Don't Look Back. Ook schrijft hij de filmmuziek voor de bioscoopfilm O Lucky Man!

Na het opnemen van de single Inside Out geeft John Steel de pijp aan Maarten, daarna werpt Chas Chandler de handdoek in de ring en de groep wordt officieel ontbonden.

Chas Chandler is de man die Jimi Hendrix ontdekt in een Greenwich Village-club, de Cafe Wha? in Manhattan (New York City) en naar Engeland haalt. Later maakt Chas Chandler van Slade een topgroep waarvan hij twaalf jaar de manager is.

Eric Burdon stelt een nieuwe bezetting van The Animals samen en continueert het opnemen van platen met hits als Help Me Girl en San Franciscan Nights. In de nieuwe Animals zit ook Andy Summers van de toekomstige groep The Police.

In 1969 loopt Eric Burdon een zwarte Amerikaanse groep met de naam Nite Shift tegen het lijf. Hij doopt hun naam om in War waarmee hij in 1970 met Spill the Wine in de Hot 100 een top 3-hit scoort. Enkele originele leden van The Animals komen in de jaren zeventig, tachtig, negentig en in het nieuwe millennium geregeld bij elkaar voor reünieconcerten.

Chas Chandler overlijdt op 17 juli 1996 na een ziekbed van een paar maanden in een ziekenhuis in Newcastle in Engeland aan een hartaanval. Op 22 juli 1996 wordt de ex-scheepsbouwkundige in Newcastle begraven. Slade-zanger Noddy Holder houdt een geëmotioneerde toespraak. Onder de aanwezigen zijn oud-Animals Hilton Valentine en John Steel, Roy Wood van The Move en James Al Hendrix, de 77-jarige vader van Jimi Hendrix. Bryan "Chas" Chandler is 57 jaar geworden.


Bronnen:

The Billboard Book of Number 1 Hits - Fred Bronson ISBN: 0-8230-7677-6

The Originals - Arnold Rypens ISBN: 90-76695-02-4