Top 40 Classic: Queen op 1 met I Want To Break Free

Duik met ons mee in de tijdmachine en ga mee terug naar een Top 40 uit het verleden. We lichten verschillende tracks uit, waaronder de nummer 1, de snelste stijger en een nieuwkomer. Deze week reizen we terug naar de Nederlandse Top 40 van 2 juni 1984.

Queen blijft op 1 met I Want To Break Free
Voor de tweede week staat Queen op nummer 1 in de Top 40 met I Want To Break Free. Het is de tweede single van het album The Works, na Radio Ga Ga. Het album had weer wat meer de rocksound die we van Queen gewend zijn. Voorganger Hot Space, waarop de band flirtte met synthpop, was in Queen-termen een flop te noemen. De band leek op sterven na dood, maar The Works gaf de fans wat ze wilden.

De zesde nummer 1-hit van Queen komt van de hand van bassist en gitarist John Deacon. Hij schreef I Want To Break Free vanuit het perspectief van een vrouw. Het is een activistisch nummer, waarin de vrouw zich uit het traditionele rollenpatroon wil bevrijden. Drummer Roger Taylor liet weten dat John op de achtergrond wilde blijven. "Hij wilde beslist geen gitaarsolo dus vroeg hij Fred Mantel, een briljante keyboardspeler, om rond het hoofdthema van het nummer te improviseren. Fred deed dat op briljante wijze."

De clip bij het nummer is een parodie op de populaire Britse soapserie Coronation Street. Alle bandleden zijn erin te zien in vrouwenkleding. Freddie Mercury en Brian May zijn huisvrouw, John Deacon is oma en Roger Taylor speelt een studente. Volgens Roger waren die rollen een bewuste keuze en stellen ze een weergave voor van hun persoonlijkheden. Het idee voor de clip kwam niet van Freddie, maar van de vriendin van Roger.

Het was eigenlijk de bedoeling dat Freddie zijn iconische snor zou afscheren. David Mallet, die ook regisseerde bij clips als Bohemian Rhapsody en Radio Ga Ga, voorkwam dat deels. Freddie is alleen zonder snor te zien in het gedeelte met het Londense Royal Ballet.

Alphaville naar 2
De Duitse groep Alphaville stijgt van 3 naar 2 met Big in Japan. De groep werd in 1981 opgericht door zanger Marian Gold en Bernhard Lloyd. Zij worstelden lang met de naam van de groep. Zo heetten ze even Forever Young, maar werd uiteindelijk gekozen voor Alphaville, naar de sciencefictionfilm uit 1965. Big In Japan werd door Marian al in 1979 geschreven, nadat hij had geluisterd naar de band Big In Japan van Holly Johnson, die later succes zou krijgen met Frankie Goes To Hollywood. Ironisch genoeg duwde Big In Japan in Duitsland Relax van Frankie Goes To Hollywood van de eerste plek.

Big In Japan verhaalt over twee drugsverslaafde vrienden, die zich bevinden in het Berlijnse treinstation Berlin Zoologischer Garten-treinstation. Het lied vertelt over hoe de twee fantaseren over drugsvrij zijn en succesvol te zijn in een andere wereld. Alphaville neemt de tweede plek over van Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen van Danny de Munk. De titelsong van de succesvolle boekverfilming zakt van 2 naar 3.

Herrey's schieten 6 plaatsen omhoog
Afgelopen maand, op 5 mei 1984, won Herrey's het Eurovisiesongfestival met Diggi-Loo Diggi-ley. Een track met een zeer aanstekelijk refrein en een misschien nog aanstekelijker dansje. De groep bestaat uit de broers Per, Richard en Louis Herrey en zij zetten tijdens het festival meerdere bijzondere prestaties neer, buiten hun overwinning. Herrey's mocht de wedstrijd aftrappen en werd daarmee pas de derde winnaar die vanaf plek 1 zong, na Teach-In in 1975 en Brotherhood of Man in 1976. Richard (19 jaar en 260 dagen) en Louis (17 jaar en 184 dagen) werden daarnaast de eerste mannelijke tieners die het Eurovisie Songfestival wonnen en ze zijn anno 2023 nog altijd de jongste mannelijke winnaars ooit. De drie broers zijn tieneridolen geworden, compleet met gillende fans achter hen aan. Deze week stijgen ze de top 10 van de Nederlandse Top 40 in, door van 12 naar 6 te stijgen.

Duran Duran is één van de twee snelste stijgers
Deze week zijn er twee snelste stijgers. The Sound Of Music van Dayton wint 13 plekken en komt terecht op 22, terwijl Duran Duran met The Reflex van 22 naar 9 sprint. De Britse band blijft wel nog achter Bob Marley & The Wailers, die met One Love / People Get Ready van 14 naar 8 gaan. The Reflex is de derde single van het Duran Duran-album Seven and the Ragged Tiger, maar had eigenlijk de eerste moeten zijn. De platenmaatschappij vond dat niet gepast en koos voor Union Of The Snake. The Reflex had ook eigenlijk een diepere laag moeten hebben, maar Simon Le Bon heeft laten weten zelf ook niet te weten waar de track nou precies over gaat. Nile Rodgers van Chic nam het nummer onder handen, vlak voordat het nummer als single werd uitgebracht.

Cyndi Lauper stijgt hard, Phil Collins zakt hard
Cyndi Lauper scoorde al een grote hit met Girls Just Wanna Have Fun en nu is het met de tweede single van haar debuutalbum She's So Unusual ook raak. Time After Time stijgt van 36 naar 25 en daarmee gaat de Amerikaanse zangeres Phil Collins voorbij, die met Against All Odds hard onderuit gaat, van 18 naar 26. Net als bij Duran Duran had Time After Time de leadsingle van Cyndi's album moeten worden. Ze was het alleen niet eens met de keuze van haar label. Met een ballad als eerste single, zou ze namelijk altijd dat 'ballad-meisje' blijven en dat had haar latere loopbaan kunnen schaden. Rob Hyman schreef mee aan Time After Time. Hij kwam net uit een verbroken relatie, terwijl Cyndi problemen had met haar vriend. Er was dus nogal wat frustratie om van hun af te schrijven. Het resulteerde in de hit die nu de hele wereld over gaat.

Frank Boeijen Groep blijft plakken op 29
De Frank Boeijen Groep blijft op 29 plakken met 1.000.000 Sterren. Een lied dat gaat over de mythe van vallende sterren. Als je er een ziet, dan mag je een wens doen. Dat is tenminste de algemene gedachte. Frank Boeijen had er nog een diepere gedachte bij, want hij verwijst in het nummer naar de Libanese burgeroorlog, die momenteel nog aan de gang is. Iets verderop in de lijst komen we nog een track tegen die inspeelt op de actualiteit. Nelson Mandela is op 34 een protestsong tegen de gevangenneming van Nelson Mandela door de Zuid-Afrikaanse apartheidsregering. The Special AKA, ook wel bekend als The Specials, maakt op het nummer gebruik van muzikale invloeden uit Zuid-Afrika. Daardoor klinkt het nummer nog vrij feestelijk. De achtergrondzangeressen, Molly en Polly Jackson, pikte drummer John Bradbury op in een pub in Camden. Claudia Fontaine en Caron Wheeler zijn te horen op het refrein.