Top 40 Classic: Purple Rain van Prince stevig op 1

Duik met ons mee in de tijdmachine en ga mee terug naar een Top 40 uit het verleden. We lichten verschillende tracks uit, waaronder de nummer 1, de snelste stijger en een nieuwkomer. Deze keer gaan we terug naar de Nederlandse Top 40 van 17 november 1984.

Purple Rain van Prince voor de derde week op 1
Op 17 november 1984 staat Purple Rain van Prince voor de derde week op nummer 1. Het nummer uit de gelijknamige film was eigenlijk bedoeld als duet met Fleetwood Mac-zangeres Stevie Nicks. Zij kreeg een instrumentale versie van de track opgestuurd, maar kreeg het bij het beluisteren daarvan doodsbenauwd. In een interview met NME vertelde ze in 2011 dat het te veel voor haar was. Een licht teleurgestelde Prince werkte verder aan het nummer en een gitaarsolo van zijn gitarist Wendy Melvoin bracht de nodige extra inspiratie. De zanger vertelde ooit dat Purple Rain ‘een vermenging van bloed in de lucht is’, waarbij rood en blauw zich vermengen tot paars. Dat staat voor het einde van de wereld, waarbij het vertrouwen in je geliefde je door de paarse regen trekt.

De opname van het nummer gebeurt in First Avenue, een nachtclub in Minneapolis. Daar geeft ‘His Royal Badness’ op 3 augustus 1983 een concert. Samen met zijn band The Revolution speelt hij de pannen van het dak. Van te voren was niet bekend dat er ook een single zou worden opgenomen tijdens de show. Purple Rain duurt maar liefst 11 minuten, maar één couplet over geld wordt geschrapt, waardoor 8 minuten en 31 seconden overblijven. De singleversie, die je in de Top 40-uitzending hoort, zou duren tot 4 minuten en 5 seconden. Purple Rain was de eerste van twee nummer 1-hits van Prince in de Nederlandse Top 40. In 1994 volgt nog The Most Beautiful Girl In The World. Anno 2022 is het een klassieker in lijsten als de Q-Top 1000 van Qmusic.

Wham! scoort ook met zesde Top 40-hit
Vlak onder Prince And The Revolution blijven George Michael en Andrew Ridgeley, alias Wham!, op de tweede plek steken. De mannen staan in 1984 aan de muzikale wereldtop en kunnen niet meer over straat zonder een horde gillende fans achter zich aan te krijgen. Freedom is de opvolger van de nummer 1-hit Wake Me Up Before You Go-Go. Het nummer heeft dus grote schoenen te vullen. Het komt de Top 40 binnen op de 20e plek op 13 oktober 1984, precies in de week dat George’s solo-hit Careless Whisper van de eerste plek wordt gekegeld door I Just Called To Say I Love You van Stevie Wonder. Freedom lijkt net als zijn voorganger op koers voor de eerste plek, maar wordt daar van die positie gehouden door Purple Rain en When The Rain Begins To Fall van Jermaine Jackson en Pia Zadora. Op 17 november 1984 staat die track nog onder de hit van het Britse duo, maar in de komende week zou dat veranderen. Pas in 1986 zou de eerste plek weer voor George en Andrew zijn, via hun laatste Top 40-hit The Edge Of Heaven.

Remix van Lost In Music komt hoger dan het origineel
Lost In Music van Sister Sledge was in 1979 al goed voor een 15e plek in de Top 40, maar in 1984 wordt een nieuwe versie, de ‘Special 1984 Nile Rodgers Remix’, uitgebracht. Nile Rodgers schreef en produceerde ook het origineel uit ’79, samen met Chic-collega Bernard Edwards. Net als in de UK, waar Sister Sledge met de 1984-versie tot de vierde plek zou komen, komt de track in Nederland ook hoger dan het origineel. Op 17 november 1984 stijgt de hit van 10 naar 8 en uiteindelijk zou de track doorstoten naar de zesde plaats in de Nederlandse Top 40.

Duran Duran stijgt 8 plaatsen
Duran Duran heeft op 17 november 1984 nog net wat minder Top 40-hits gescoord, dan hun landgenoten van Wham! Wild Boys is de vijfde notering voor de band van frontman Simon le Bon. Het is het enige nummer van het pas verschenen (12 november 1984) album Arena, dat in de studio is opgenomen. De track is gebaseerd op de roman The Wild Boys: A Book Of Dead van auteur William S. Burroughs. Regisseur Russell Mulcahy, die clips van Duran Duran regisseerde, wilde daar een speelfilm over maken en vroeg de band daar een soundtrack voor te maken.

Le Bon ging aan de slag en schreef het nummer op basis van de samenvatting van het boek, die Mulcahy hem gaf. Het boek gaat over een homoseksuele jeugdgroep, die de ondergang van de westerse beschaving verbeeldt. De videoclip bij het nummer kostte meer dan een miljoen pond, wat destijds een immens bedrag was voor een video. De set vulde een enorme hal van de Pinewood Studio’s, waar ook James Bond-films werden opgenomen. Je ziet de bandleden in de clip op verschillende manieren gemarteld worden. De film van Russell Mulcahy kwam overigens nooit van de grond.

Bronski Beat vraagt zich af waarom
Why van Bronski Beat is weer helemaal actueel in 2022, dankzij de versie van Supermode (met Meduza, Tell Me Why), die in de Tipparade staat. Op 17 november 1984 daalt het origineel van de groep rondom zanger Jimmy Somerville, percussionist Steve Bronski en toetsenist Larry Steinbachek van 7 naar 11. Het trio maakte het nummer om vooroordelen over de gay community aan de kaak te stellen. Die kregen veel homoseksuelen in het conservatieve Verenigd Koninkrijk (en ook in andere landen) van begin jaren 80 over zich heen gestort. Het was de tijd waarin het aids-virus de wereld steeds meer in zijn greep had. Bronski Beat wilde laten zien dat die vooroordelen stigmatiserend waren en kwetsten.

Dan Hartman met ‘gestolen eigen nummer' van 20 naar 16
In 1984 zien we de Amerikaanse zanger Dan Hartman voor de derde keer in de Top 40. Op dat moment kennen we hem van dansbare discostampers als Instant Replay (#28 in 1979) en natuurlijk zijn grote hit Relight My Fire, dat in 1980 tot de derde plek weet te komen. I Can Dream About You is daarentegen een ballad en eigenlijk had dit nummer niet op zijn naam gestaan. Het nummer was namelijk voor het eerst te horen in de film Streets Of Fire, met de stem van Winston Ford. Die versie zou ook uitgebracht worden, maar daar werd een stokje voor gestoken. Dan Hartman, die de single schreef, bracht het zelf uit en met zijn eigen stem. Hij wilde kost wat het kost de hit op zijn naam hebben, als de track ook echt zou worden uitgebracht als single. Dat kreeg hij uiteindelijk voor elkaar. Daryll Hall en John Oates claimden later dat het nummer voor hen was geschreven en dat zij het als ‘eigen’ nummer mochten gebruiken. Volgens Hall weigerden zij echter, omdat destijds hun album uit zou komen.

Pride (In The Name Of Love) is op de terugweg
De Top 40 van 17 november 1984 is een lijst vol nummers, die in 2022 bekendstaan als echte classics. Op 22 vinden we er weer één: Pride (In The Name Of Love) van U2, dat langzaam zakt van 19 naar 22. Het is de eerste single van het album The Unforgettable Fire, dat op 1 oktober 1984 is verschenen. Het nummer is ontstaan tijdens de soundcheck van het concert van U2 in het kader van de War Tour op Hawaii. Gitarist The Edge speelde wat bekende akkoorden op zijn gitaar en veranderde die tijdens het spelen. De andere bandleden speelden hierop in en daardoor ontstond de basis van een compleet nieuw nummer, dat na de tour werd uitgewerkt in de studio.

Het werd een hommage aan Martin Luther King Jr. en zijn strijd om gelijke rechten, maar Bono was achteraf niet bij met de tekst die hij schreef. Hij zou het later omschrijven als ‘een hoop klinkers die samensmelten met een geweldige man’. Bovendien bevatte het nummer een grote fout: er word gezongen dat King in de vroege morgen van 4 april werd doodgeschoten, maar dat gebeurde om 18:00 in de middag. U2 vatte de fout sportief op en zong tijdens diverse live-optredens ‘early evening’ in plaats van ‘early morning’.

Bijzondere snelste stijger
Iets lager komen we Forever Young van Alphaville tegen, dat van 34 naar 23 gaat. Met die 11 plaatsen is de Duitse groep niet de snelste stijger in de lijst van deze week. Dat is Het Kleine Café Aan De Haven van de hardrockgroep Meadow uit Gouda. Het is een cover van de klassieker van de op 8 november 2022 overleden Pierre Kartner, alias Vader Abraham. ‘De Vader’ bereikte er in 1975 de zestiende stek mee in de Nederlandse Top 40. Meadow is op 17 november 1984 hard op weg om bij die positie in de buurt te komen. De band stijgt 12 plaatsen, van 37 naar 25. Hun versie begon als grap, toen de manager van Meadow vroeg om een ‘ruige cover’ van de wat brave track te maken. Zonder te repeteren ving de groep van onder andere gitarist André Valk hun versie op tape. Binnen de kortste keren ging het snel met Het Kleine Café Aan De Haven en werd het ‘hobbyproject’ een serieuze zaak voor de groep. Het zou de enige Top 40-hit van de groep blijven. Rockin’ All Over Nederland zou in 1985 in de Tipparade blijven steken. Voor Alphaville is Forever Young de derde en laatste Top 40-hit.

Eerste Top 40-hit voor Koos Alberts
De hoogste binnenkomer is deze week The Wanderer van Status Quo, dat nieuw is op 26. Bij de onderste 10 zien we de eerste Top 40-hit van Koos Alberts op 37 binnenvallen. Koos begon zijn muzikale loopbaan als kroeg-, bruiloften- en partijenzanger. Daarnaast kwam hij achtereenvolgens aan de kost als metselaar en als uitbater van een snackbar. Na een talentenjacht in 1983 kwam de Amsterdammer in contact met tekstschrijver Peter de Wijn en producent Bart van der Post. Ik Verscheurde Je Foto is ook geschreven door De Wijn.