Met Love & Pride had King hun enige echte wavehit, die net de eerste plaats in ons land miste.
Nummer 2-hits zijn er in alle soorten en maten. Sommige zijn inmiddels bijna vergeten, andere hebben een allertijdenstatus weten te verwerven, ondanks dat ze niet de felbegeerde nummer 1-positie in de Nederlandse Top 40 wisten te behalen.
Op 30 april is het precies 10 jaar geleden dat Koning Willem-Alexander beëdigd en ingehuldigd werd in De Nieuwe Kerk in Amsterdam. Zijn moeder Beatrix had op 28 januari 2013 op de landelijke televisie en radio aangekondigd dat ze haar ambt op 30 april van datzelfde jaar zou overdragen aan haar oudste kind. In de podcast Door De Ogen Van de Koning blikt koning Willem-Alexander in gesprek met Edwin Evers terug op de afgelopen tien jaar. In de evenementenhal Ahoy Rotterdam werd aan het nieuwe koningspaar rechtstreeks via een videoscherm het Koningslied getoond. Het lied, dat behoorlijk wat kritiek moest verduren, kwam deze week precies 10 jaar geleden, op Willem-Alexanders 46e verjaardag de Top 40 binnen op nummer 4. In dezelfde week kwam het afscheidslied Koningin van Alle Mensen van RTL Boulevard United, in de aanloop naar de abdicatie van koningin Beatrix, op nummer 6 binnen. Het Koningslied werd nummer 1 in de iTunes Top 30, maar bleef in de Top 40 op nummer 2 steken achter Blurred Lines van Robin Thicke feat. T.I. + Pharrell. Naast het Koningslied kennen we nog een andere nummer 2-hit met koning in de titel: King Of My Castle van Wamdue Project uit 1999. Veertien jaar eerder hadden we een band in de Top 40 die de naam King droeg en waarvan hun enige hit Love & Pride bijna nummer 1 werd.
De in Galway geboren Paul King verhuisde al op jonge leeftijd met zijn ouders naar Coventry, Engeland. Na zijn afstuderen aan de Coventry Drama School was hij even een politiecadet, maar sloot zich vervolgens aan bij de rock-skaband The Reluctant Stereotypes. Het waren de jaren van The Specials en Madness. The Reluctant Stereotypes brachten hun eerste single uit, The Lull, op het Oval-label van de Britse radiomaker en musicoloog Charlie Gillet. De muziek was een mix van ska en jazz en werd opgepikt door de legendarische Britse dj John Peel. In 1980 bracht de band hun debuutalbum The Label uit, waar John Peel ook wat van in zijn programma draaide. De band deed in 1981 hun laatste optreden op het Reading Festival. Paul King richtte een nieuwe band op, The Raw Screens, en als verwijzing naar het Two-Tone genre noemden ze hun ska-stijl Multi-Tone. In 1983 werd de bandnaam alweer gewijzigd, ditmaal naar hun voorman Paul King. De zanger had inmiddels de act en stijl aardig geperfectioneerd en stond met papegaaienkapsel en gespoten Doc Martens laarzen op het podium.
King ondersteunde de tournees van Wah!, Everything But The Girl en Jo Boxers en werd gestrikt door CBS/Sony Records. In 1984 brachten ze drie singles uit, waarvan alleen Love & Pride een Britse bubbling under notering haalde. Culture Club was wel gecharmeerd van King en ze mochten hun voorprogramma verzorgen. Een optreden in het popprogramma The Tube was voor CBS/Sony aanleiding om Love & Pride opnieuw uit te brengen. Ditmaal was het wel raak. Op 19 januari 1985 stond Love & Pride voor het eerst in de Britse Top 40. Drie weken later stond de hit drie weken op nummer 2, achter de musical-classic I Know Him So Well van Elaine Paige en Barbara Dickson uit Chess.
Ons land bleef niet achter. Toen Love & Pride naar nummer twee piekte in de Britse charts werd de single gekozen tot Steunplaat in de Avondspits en werd meteen opgenomen in de Tipparade. De airplay begon onder andere bij de VARA. De videoclip met een wavende Paul King werd regelmatig vertoond in het programma clipparade, gepresenteerd door Adeline Van Lier. Love & Pride heeft een opbeurende melodie en bevat een Prophet-5-synthesizer. Producer Richard James Burgess was een grote factor in de sound van de song en speelde ook alle drums in. De multimuzikant staat bekend als de eerste producer van de New Romantics-beweging en stond aan de wieg van de allereerste single van Spandau Ballet.
Love & Pride kwam na twee weken Tipparade op 2 maart 1985 de Nederlandse Top 40 binnen en werd net als in hun eigen Engeland een nummer 2-hit. Ditmaal achter Nightshift van Commodores. Op de 18e verjaardag van kroonprins Willem Alexander zakte Love & Pride de top 3 uit. Een maand later stond King voor 15.000 bezoekers op het voorlaatste Pinkpop-festival in Geleen met o.a. Chris Rea, China Crisis en The Stranglers. Hun debuutalbum Steps In Time werd ten tijde van het succes van Love & Pride ook opnieuw uitgebracht en haalde zowel in eigen land als in ons land de top 10 van de albumhitlijst. Van deze elpee werd Won’t You Hold My Hand Now de tweede Britse Top 40-hit (#24).
In augustus werd er een tweede album uitgebracht (Bittersweet). De eerste single Alone Without You werd de laatste Britse top 10-hit voor King. In ons land werd de Top 40 niet meer gehaald. De tweede single van Bittersweet, The Taste Of Your Tears, werd in de Avondspits (in het programmaonderdeel Steunfonds) nog stevig gedraaid, maar bleef steken in de Tipparade.
1985 was het jaar van King, met twee uitverkochte tournees door het VK, een succesvolle tournee door Amerika, maar een jaar later ging de band al weer uit elkaar. Paul King begon een solocarrière in New York met Dan Hartman als producer, maar dat bleef bij één album (Joy), zonder hits. Hij werd uiteindelijk vj op MTV en vervolgens op VH-1. 30 jaar na Love & Pride, in 2015, zijn drie van de vier oorspronkelijke leden herenigd als King Phoenix. Paul King sloeg de uitnodiging af om weer bij de groep te komen.
Willem-Alexander was ten tijde van het hitverloop van Love & Pride inmiddels meerderjarig en had bij het Atlantic College in Wales zijn diploma gehaald. Koningin Beatrix leidde haar zoon op 3 juli binnen bij de Raad Van State. Sinds 10 jaar is hij King van alle Nederlanders en vervult zijn koningschap met Love & Pride.
Love & Pride stond vanaf 6 april 1985 twee weken op nummer 2 achter Nightshift (van Commodores).
