Er Is Maar Één Carré

Dit liedje is een ode aan het Amsterdamse theater Carré. In april 1968 maakte projectontwikkelaar Reinder Zwolsman tijdens de aandeelhoudersvergadering van de EMS (de Exploitatiemaatschappij Scheveningen, die sinds 1963 eigenaar van het theater was) bekend dat Carré voor zes miljoen gulden te koop stond. Hij zette daarmee de gemeente Amsterdam onder druk, want als niemand het legendarische theater wilde kopen, zou het gesloopt worden en er op die plek een hotel gebouwd worden. Het bericht leidde tot onrust onder veel Amsterdammers en zelfs tot kamervragen.

Op 3 mei 1968 zong Heintje Davids in Willem Duys' talkshow "Voor De Vuist Weg", waarin ook Reinder Zwolsman te gast was, haar loflied op Carré. De keuze voor de 80-jarige Davids was niet vreemd. Ze had jarenlang met haar liedjes in Carré opgetreden, totdat ze in 1954 officieel afscheid nam. Ze maakte nadien echter nog zoveel comebacks dat het fenomeen van herhaaldelijk afscheid nemen en weer terugkomen naar haar vernoemd werd: het heintjedavidseffect.

In de coupletten noemt Heintje Davids verschillende theatercoryfeeën die onlosmakelijk met Carré verbonden zijn, te weten: Snip en Snap, Lou Bandy, Johan Kaart, Toon Hermans en Louis Davids. Die laatste was Heintje Davids' broer, bekend van liedjes als De Kleine Man (1929) en De Olieman Heeft Een Fordje Opgedaan (1933).

Wethouder Wim Polak wist de bouw van een hotel en zo de sloop van Carré te voorkomen door een bestemmingsplan aan te passen. De gemeente wilde Carré echter nog niet kopen, omdat ze de vraagprijs te hoog vond. Eind 1970 werd bekend dat het theater gered was. Zwolsman en de gemeente waren overeengekomen dat de gemeente Carré de komende jaren zou huren en het theater uiteindelijk zou kopen. In april 1972 werd een huurcontract getekend voor tien jaar. De aankoop van Carré vond echter al plaats in december 1977.