Giddy Up Go

{transcribed by Adri Verhoef, 22-3-1997}

De grote autowegen slingeren zich over bergen en door valleien.
Ik denk dat ik ze in de loop der jaren allemaal bereden heb,
Omdat de cabine van een truck bijna vijfentwintig jaar lang m'n huis is geweest.
Het zou voor mij vreemd zijn een geregeld leven te moeten leiden.
Tja, ik herinner me m'n eerste truck nog die ik bestuurde.
Ik was zo trots als een pauw en popelde om 'm aan m'n vrouw en m'n zoontje te laten zien.
M'n boy was net zo onder de indruk als toen ie voor 't eerst sneeuw zag.
Hij kon nog maar net een paar woordjes zeggen en z'n vaste begroeting was altijd: 'Giddy up go, papa, giddy up go'.
Daarom gaf ik m'n truck die naam: Giddy Up Go.
Een slecht leven was het niet, ondanks het feit dat ik 't altijd druk had.

't Was een jaar of zes daarna, toen ik op 'n dag thuiskwam en er niemand was.
M'n vrouw was met de kleine jongen vertrokken.
Ik kon er niet achter komen waarheen. Niemand wist 't.
Vanaf die dag was ik alleen met m'n ouwe trouwe Giddy Up Go.

In de vele koffietentjes langs de weg had ik in de loop van de tijd veel vrienden gemaakt.
Niemand plaagde me met die bijzondere naam op m'n kar, omdat ze wel wisten hoe ik eraan gekomen was.
Ik had ze over m'n kleine knul verteld en wat z'n reactie was toen ie voor 't eerst m'n truck zag: Giddy up go.

Verleden week denderde ik weer over de weg, toen ik op 'n gegeven moment werd ingehaald door een splinternieuwe dieseltruck, een dikke walm uit z'n uitlaat blazend.
Toen ie voor me reed, kreeg 'k een brok in m'n keel,
En de tranen sprongen in m'n ogen, want achter op die mooie kar stond te lezen:
Giddy Up Go.
Ik gaf wat meer gas en bleef achter 'm rijden.
Bij 't eerstvolgend cafeetje zette ie z'n wagen aan de kant, en ik de mijne erachter.
Toen we binnen waren, bood ik 'm 'n kop koffie aan en we raakten aan de praat.
'Hoe kom jij aan die naam Giddy Up Go op je wagen?' vroeg ik 'm.
'Tja,' zei die, 'm'n vader was ook truckchauffeur,
En m'n moeder vertelde dat ik die naam had gebrabbeld toen ik een klein jongetje was.
Ik verloor m'n moeder toen ik zestien was, en m'n vader heb ik nooit kunnen vinden.'
Ik schudde 'm de hand en vertelde dat ik iets voor 'm had, dat ie beslist moest zien.
We liepen naar mijn ouwe truck.
Ik veegde er wat vuil af, zodat de naam zichtbaar werd.
Verbaasd en met grote ogen las ie fluisterend: 'Giddy Up Go?'
Wat we toen allemaal te bepraten hadden, jongens nog toe, ik voelde me de koning te rijk.

En nu crossen we samen over de wegen.
Die knul manoeuvreert met dat gevaarte zoals ik nog nooit een chauffeur heb zien doen.
Als onze wagens in het duister voortrazen, hebben de lichten op de weg een machtige glans voor ons.
We zien de letters op onze wagens waar we de betekenis zo goed van kennen:
Giddy Up Go.